OCHALEE

Na een frisse break in Nieuw Zeeland zijn we nu in het snikhete Indonesie aangekomen, een archipel van meer dan 17 000 eilanden. Vliegtuigen en boten zijn hier de manier bij uitstek om van het ene eiland naar het andere eiland te hoppen. Wij geven onze voorkeur aan het reizen per boot omdat dit eerst en en vooral goedkoper is. En ja … af en toe denken we ook aan onze ecologische voetafdruk. Bovendien krijg je veel meer te zien: niet alleen mooie landschappen maar ook grappige ‘ochalee’ omstandigheden. 

 

Zicht een vulkaaneiland onderweg

Hoewel, op het vliegtuig kan er af en toe ook wel iets sensationeels gebeuren. Dat we er zelf bij betrokken waren, maakt het alleen maar grappiger. Op de vlucht Auckland-Melbourne ging het even fout. Roeland werd wakker en begon plots overmatig te zweten (hij was zelf gloeind heet) en het werd zwart voor zijn ogen. Het zag er naar uit dat hij ging flauw vallen, wat nogal vreemd is wanneer je in een stoel zit (en niet staat). En weg was hij, toch voor een paar seconden, met wegdraaiende oogbollen en al. Kleine paniekaanval bij Amber, maar Roeland was al snel weer terug, of toch halvelings. Toch maar even de stewardessen erbij gehaald die meteen een zuurstofmasker kwamen aanzetten. De andere stoelen werden ontruimd en Roeland mocht zijn voeten omhoog leggen. Heel het vliegtuig was natuurlijk mee aan het volgen (hoe zou je zelf zijn) en Amber begon als een echt Van Hoofke uit ‘ampetantigheid’ wat te lachen ipv een serieus gezicht op te zetten. De piloot werd verzocht wat rustiger te vliegen, en bijna was de ambulace erbij gehaald op het vliegveld (maar zover is het gelukkig niet gekomen, al had het wel  extra spectaculair geweest). Tegen dat we in Australie aankomen was alles weer normaal. Ergens hadden we gehoopt op een lift met een golfkarretje naar de volgende gate. Een gemiste kans!

Maar terug naar die bootreizen nu. In indonesie heb je een uitgebreid gamma aan boten en ferry’s van klein tot groot, alleen worden ze gebruikt om niet alleen mensen maar ook massa’s vracht te transporteren, soms duren die reizen wel dagen lang. 

Grote ferry

Onze reis van Lombok naar Flores duurde 28 uur lang. De tijd kroop maar langzaam voorbij op deze overvolle en smerige boot. Alle dekken zitten afgeladen vol met mensen. De warmte is niet te houden, en het non-stop roken in de slecht verluchte (of zeg maar niet verluchte) ruimtes, maakte dit er niet beter op. Wanneer de poorten bij het opstappen opengaan is het vechten voor een plekje en een matras, geen ziel die zich iets aantrekt van de plaatsnummers op de tickets. Toen we de boot wilden verlaten stond er al meteen 10 man te drummen om onze plek in te nemen. En de WC’s, tja daar zwijgen we gewoon over.

Wanneer uiteindelijk iedereen aan boord is, wordt er nog enkele uurtjes uitgewuifd.

 Laatkomers

Bagage vergeten? Geen probleem, als de boot nog maar tien meter verwijderd is van de kade dan stopt deze gewoon even. De zakken worden dan naar de boot gegooid, in de hoop dat ze goed en wel aankomen op het dek en niet in het water vallen.

Te laat? Geen probleem, met een kleinere boot wordt de achtervolging ingezet. Als je genoeg smeergeld betaald, halen ze je via de trap naar boven, anders pech en moet je soms weken wachten op de volgende. 

Je krijgt vanalles te zien, gekker kan je het niet bedenken. Maar het vreemdste op de hele boot bleken wij toch zelf te zijn. Al die starende blikken… je krabt aan je knie en ze hebben het gezien! Amber heeft tot midden in de nacht gewacht met naar het toilet te gaan, om te kunnen ontsnappen aan al de gapende mensen.  Het einde van zulke bootavonturen is echter nog niet in zicht: straks nemen we de boot naar Sulawesi, wie weet hoe lang we dan onderweg zullen zijn…

 Aan boord geraken zonder nat te worden, een uitdaging.

 

Voor de kortere overzeese afstanden zijn er meestal veel meer opties. Hoe sneller de boot, des te duurder het ticket. De snelle boten zijn meestal ook wat minder comfortabel en schudden je ingewanden door elkaar. De slowboats zijn goed genoeg voor ons. Het in-en uitstappen is meestal wat trikkie. Of een jump vanaf de kade, of over een dun plankje, of met de pootjes door het water om vervolgens in de boot klauteren zoals je hierboven kan zien.

Veel boten zien eruit als watersleeen, extra balken langs de zijkanten. 

Net bootjes met pootjes.

 

VAN HIER NAAR DAAR…

BALI:

Denpasar airport: ontvangst van 2 Belgian Chicks (Sara en Anne of de VOP’s)

Jimbaran: dineren op het strand

Sanur: De eerste echte sapjes (lemonjuice, mixed juice,..)

Nusa Lembongan: bijna met zen allen verdwenen in zee

Ubud: Balinese feesten

Ahmed: Wrakduiken

Gilli Meno: Zingen met de VOP’s

LOMBOK:

Mataram: worstelen met locale busje

FLORES:

Labuanbajo #1: dragons of geen dragons?

Ruteng: met de motorbike door de regen. De herinneringen van Vietnam kwamen terug boven.

Bajawa: dorpjes aan de voet van de vulkaan

Bowae: figuur van een gastvrouw

Moni: gekleurde kratermeren

Riung: figuur van een gastheer

Aimere: passievruchten en bananenchips

Labuanbajo #2: geen dragons maar wel duiken met Manta Rays

Kanawa eiland: snorkelparadise

WE GAAN OP REIS, EN ZIJN REEDS VERGETEN...

duur scheermesje (Bangkok), de zwarte kapiteinspet van Roeland (Bangkok), onze goede reiswekker van Zuid-Amerika (Lopburi), wasdraad (Meung Ngoi), groene slippers gekocht op Werchter (Phonsavan), degelijk Frans opinel zakmes (Hanoi), rode zwembroek (Hoi An), pen nr 1 (?), pen nr 2 (?), kussensloop (?), mes nr 2 (?), boxershort (Senmonoron), hemd (ergens op de bus?), naald (Koh Jum), 1 schoen van Amber (Tongario, NZ),...  

We zijn ondertussen niets meer vergeten. Doe zo verder!

DE WOWS

Rondom Bali verzamelen de kustbewoners het aangespoelde zeewier van de stranden. Ze laten het drogen en verkopen het dan aan cosmeticaproducenten.

Galungan en Kuningan. De belangrijkste feestdagen in Bali, net toen wij er waren. Bij het begin van de feestaden, Galungan, komen de geesten naar de Aarde. Zij worden verwend met offers. Alle straten zijn versierd met slingers en linten, gemaakt van palmbladeren. Na enkele dagen verlaten de geesten de aarde, Kuningan, en wordt er met veel ceremonies afscheid genomen. De Balinezen gaan hiervoor naar de tempels, allemaal in traditionele kledij en met een mandje vol offers.

De Balinezen offeren de hele dag door. Ze vullen een van bladeren gemaakt bakje met wat gekleurde rijst, snoep, frisdrank en vooral bloemen. De bloemen worden na het offeren achter de oren geplaatst, een mooi zicht. 

Zegening met heilig water voor good luck.

Tijdens de Balinese feesten gaan de kinderen al zingend van deur tot deur, met instrumenten en een draak.

De sterke Balinese vrouwen brengen de mannen hier in verlegenheid.

Toen we met de VOP’s boven een prachtig reef lagen te snorkelen kwam er plots een sterke stroming opzetten; ZEEINWAARTS! Als gekken begonnen we terug te zwemmen, cm per cm. Uitgeput zijn we het strand opgekropen, maar blij dat we het gehaald hadden. Achteraf kregen we te horen dat het om een gigantische wirhlpool ging die elke late namiddag verschijnt en maar 15 minuten duurt. Je even laten meedrijven en nadien rustig terugzwemmen was ook een optie.

Als je van culturele dansen houdt, dan moet je in Ubud zijn. Op deze foto’s wordt de bekende Cechak gedanst, gevolgd door de firetrance, waarbij het paard over de hete kolen wandelt.

Op zoek naar een vlo? Succes! De tempels in Bali worden bewaakt door vervelende makaken. We hebben gezien hoe een makaak een slipper uitrok van een toerist en die vervolgens op het hoge dak van een tempel achterliet (hihi). Minder grappig was het toen er een op de rugzak van Roeland sprong om die vervolgens leeg te maken. De 'flying monkey' beleefde de vlucht van zijn leven.

Besakihtempel op de voet van een vulkaan met de palmversieringen

 van Galungan en Kuningan.

Wassen met heilig water kan wonderen doen.

Juist wakker, maar toch even poseren.

Deze keer geen varkens, maar vissen (Merlijnen) op de scooter.

Daarom is varen zoveel leuker. Die landschappen toch he…

Gilli Meno, een klein eilandje dat je op enkele uren kan rondwandelen. Rondom kan je snorkelen. De highlights waren de schildpadden, de nemo’s het schattigst. Op het eiland hadden we een vaste stek op het strand waar we bij ondergaande zon gingen beachvolleyballen samen met de locals en de VOP’s. s’ Avonds werd het strok van de daken gezongen en met vuur gedanst.

Even dachten we dat de zon het had begeven of iets dergelijk. Het zag vreemd uit daarboven in de lucht. Zelf de plaatselijke eilandbewoners keken vol verwondering naar de hemel.

In Flores (eiland +- even groot als Belgie) beleefden we onze roadtrip nr. 3 tijdens deze reis. Met een scooter 125cc en beperkte bagage hebben we dit keer +- 1200km afgelegd op 9 dagen. Slechts 1 lekke band, wat op deze wegen een wonder mag wezen. De zichten en gezichten tijdens deze trip zullen ons altijd bijblijven. Zo mooi en zo vriendlijk!

Tijdens de roadtrip werden we door honderden kids aangemoedigd, alsof we op kop reden tijdens de Ronde van Vlaanderen.

Fotootje trekken is fotootje betalen. Met plezier ermee :-)

Trotse visser en zijn vangst (meerval en merlijn +- 2.5m)

Kijken in de verte geen probleem, naar beneden kijken is niet zo’n goed idee.

Oud dorpje (bena, Flores) op de uitlopers...

...van deze vulkaan

Actieve vulkaan met altijd een altijd aanwezige rookpluim

Die vulkanen blijven maar komen, en de mooie zichten ook. Op deze foto zie je moskee van het dorp, het grootste deel van de Indonesiers is immers moslim.

De drie gekleurde kratermeren van Kelimutu, Flores.

Op snorkeltoer bij dag en dauw. Geen andere toeristen te bespeuren in dit pardijs.

Vliegende vos.

Lekker visje, wel een bozerik als je hem onder water tegenkomt.

Een van de 17 eilanden aan Riung, Flores.

Poseren op ons prive-eiland.

Fun maken tijdens het werken

Zeekoeien?

De rijstvelden vormen een perfect spinnenweb.

Zonsondergang in de haven van Lubuan Bajo

In Flores hebben de mensen kroezelhaar! Amber voelde zich meteen thuis.

Zwemmen met de manta's: We hadden nooit gedacht dat ze zo groot zouden zijn. We lagen op de bodem van de zee en keken ernaar. Vier Giant Manta Ray’s, diameter 4.5, cirkelenden gedurende 30min boven ons, terwijl ze werden gewassen door honderde kleine visjes. MACH-TIG! Reefsharks en een giant Moray waren zeer welgekome extra spots.

Af en toe, waar de onderwaterwereld uitzonderlijk mooi is, gaan we met zuurstoftank op verkenning. Welke vis wordt hier door Roeland uitgebeeld? Nee geen haai, maar een lionfish. Een zot visje, moeilijk te spotten. Toen Amber door had wat Roeland bedoelde, ging ze toch even mee om de lionfish te bewonderen.

blub, blub, grrrrrrrrrrrr en welgemeende dikke knuffels

Roeland en Amber

Ochalee, van hier naar daar, ik ga op reis en heb reeds verloren, en de WOW's op een hoopje

 Onze route loopt langs de rode lijn, de nummers zijn slechts enkele hoogtepunten. Beeld en tekst volgt hieronder. Veel scrolplezier!

1) Lucky loser: Eindelijk niet meer rond tjokken met die zware rugzak, en weer een klein huis op wielen. De campervan die we huurden, 'Lucky Loser' door ons gedoopt, was een 'specialeke' (het verhuurbedrijf pakt uit met goedkope tarieven; rara waarom) met zijn 400 000 km op de teller, talloze lekken in het dak, slakkentempo bergop,en soms vreemde geurtjes en vreemde bewoners (wordt vervolgd) MAAR hij heeft het prima gedaan. We hebben uiteindelijk nog 7000 kilometer aan de teller toegevoegd.

2) Dirty old gold digger Roeland: Ook Nieuw Zeeland werd in het verleden overspoeld door talloze avonturiers met goudkoorts. We hadden dit nooit verwacht, maar zelfs de dag van vandaag kan je nog stukjes in de rivieren vinden, die toendertijd de dans zijn ontsprongen. Een begin van een fortuin... die 7 goudstofjes die Roeland eigenhandig gepand heeft met een waspan.

3) Sprookjesbos: Elfen en kabouters hebben we niet gezien, maar zij ons misschien wel. De weelderig groene bossen die uitpuilen van de varens, mossen en zelfs palmbomen zijn mytisch, magisch, mysterieus!

4) Lonely West Coast: Zo lonely dat er een dorp bestaat van slechts 2  inwoners (de burgemeester en zijn vrouw). Verder adembenemend mooi met hoge cliffen, woelige zee en prachtige bossen.

 5) Pannenkoeken!: Aan de west coast vind je de pancake rocks, vergelijkbaar met een stapel pannenkoeken, een geologisch hoogstandje van de natuur. We hebben zelf ook verschillende keren pannenkoeken gebakken in ons keukentje (eindelijk goede pannenkoeken die niet in het vet drijven of amper naar pannenkoek smaken). We zijn hier ver weg van huis, maar toch ook dichtbij want het lijkt hier wel Europa. Toch houden de Nieuw Zeelanders er nogal rare smaken op na. Zij serveren hier pannenkoeken met banaan (kan lekker zijn) en spek (ok hartige pannenkoeken bestaan ook), maar de combinatie? Jakkes!

6) Kleine wasjes, grote wasjes: We slapen vooral op goedkope of gratis campings van het Department of conversation. Echt super leuk want deze zijn vaak op afgelegen mooi natuurplekjes gelegen. We hebben we wel meestal alleen een WC en dus geen douche. Gelukkig is Nieuw Zeeland goed voorzien van tal van meren en rivieren, het ideale alternatief (zonder zeep weliswaar, en beslist ook wel koud).

7) Blauwe waterkes: Nu begrijpen we waarom in tekenfilmpjes of strips water altijd blauw wordt gekleurd... water kan dus ook wel echt blauw zijn. Neen, er is niet met de fotoinstellingen geknoeid!

8) De Franz en de vos: Zo noemden wij de twee bekendste gletsjers van NZL (eigenlijk Franz Joseph en Fox glacier). Onze beoordeling: ver van schoon, maar schoon van ver. Hoewel je de gletsjers van heel dichtbij kan benaderen, vonden wij vooral het uitzicht vanop afstand overdonderd mooi.

 9) Sandflies paradise: Stel je eens voor... je komt aan een mooi gelegen camping aan een meer, je neemt nog snel even een plonsje in het water, en begint dan te koken, terwijl je af en toe een blik werpt op de ondergaande zon... klinkt goed, niet? En dan plots verschijnen er honderden bijtvliegjes. Je hebt twee opties: jezelf inpakken als een eskimo ( en dan komen ze nog op je voorhoofd zitten) of in een hermetisch afgeloten campervan gaan zitten. Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!

10) Keep left!: In NZL wordt er dus aan de linkse zijde van de weg gereden. Op zich went dit vrij snel tot je op een lege baan in de bergen komt en afgeleid wordt door mooie zichten. En maar rustig bochtjes nemen tot er plots een auto uit de tegengestelde richting komt, OP ONS RIJVAK? 'Af nee toch niet realiseren we ons', we zijn zelf aan het spookrijden. Oeps!

11) Rob Roy tramp: In NZl wordt er niet gewandeld maar 'getrampt'. Tussen al die goed voorziene Nieuwzeelanders en reizigers lopen wij er, zoals gewonelijk, bij als amateurs met onze sportsloefkes aan. Roeland zijn favoriete tramp was een wandeling naar de Roy Roy gletsjer, omsingeld door andere kleinere gletsjers en een ontelbaar aantal watervallen.

12) Lady of the rings: Een gat in onze cultuur, want we moeten toegeven dat we de Lord of the rings films nog nooit volledig hebben gezien (of hebben kunnen uitzitten?). Misschien toch een poging doen wanneer we terug thuis zijn. We gaan vast en zeker heel wat filmlocaties herkennen.

13) Lake Marian tramp: Dit is de favoriete tramp van Amber. Wel wat vreemd gezien het hier om een stevige klim gaat, maar de beloning van het zicht op het alpinemeer is het meer dan waard!

14) Nieuw Zeeland Fjordland: NZL wordt niet voor niets 'Zeeland' genoemd, de zee is allomtegenwoordig en dringt op het verschillende plekken het land binnen, zoals ook in de befaamde 'Milford Sound' (een grote lange fjord).

15) Platte vijgen op het strand: Desondanks het feit dat er aanvankelijk in NZL maar twee zoogdieren voorkwamen ( en dan nog twee vleermuissoorten, boring!; let wel, er zijn er intussen wel heel wat ingevoerd/geintroduceerd), zijn we toch sersieus aan ons trekken gekomen wat betreft wildlife. Zeehonden en zeeleeuwen liggen hier op het strand heel de dag te luieren. Af en toe eens zwaaien of krabben vergt ernorm veel energie (*geeuw*). De NZLse zeeleeuw is terug van weggeweest, nu er op deze dieren niet meer mag gejaagd worden.

16) Toevallige passant. De fjordlandcrested pinguin leeft enkel in het fjordland gedeelte, en telkens maar een paar maanden per jaar. We hadden hem jammer genoeg net gemist. En toch... kwamen we er een tegen op een strand in de Catlins (totaal ergens anders), van geluk gesproken! Ook de yellow eyed pinguin hebben we kunnen zien.

17) Royal ALbatross Airlines. Op Otago Peninsula vind je Zeeleeuwen op een bedje van wier en de Royal Albatros. Weet je nog, de film de reddertjes? De grote vogel die voor het transport zorgt (met soms nogal spannende landingen) is een royal albatros, een vogel met een van de grootste vleugelspanwijdtes. Je neemt de lengte van David, en doe er dan nog een meter bij... 

18) Gouden verleden. Het stadje Clyde heeft een gouden verleden, er zijn daar immers vele 'gold nuggets' gedelfd in het verleden. Op zich niet zo bijzonder, want dat is op veel andere plaatsen in NZL ook zo. Het bijzondere daar is dat er nog heel wat gebouwen staan die uit de goldrushperiode stammen. Je waant je in een film in 'the wild west', alleen die bol gras/takjes die voorbij waait ontbreekt nog.

 19) Het dak van NZL. De Mount Cook, eeuwig en altijd besneeuwd is het hoogste topje van dit bergenland.

 20) Whale hunters. Geen makkie: deze zeereuzen duiken tot 3 km diep gedurende een 50-tal minuten, en komen dan vervolgens 5-10 minuten naar het oppervlak om naar adem te happen. Hun aanwezigheid wordt verraden door de fonteintjes die ze in de lucht sproeien. Dan nog even zwiepen met de staart (een, twee, drie, KLIK) en dan weer de diepte in.

21) Te weinig plaats in de zee. Ja niet geloven, kijk zelf maar...

22) Marlborough sounds. Nog wat meer van de fjorden, maar deze keer lekker rustig zonder horden toeristen. Hier hebben we voor de eerste maal twee nachten achter elkaar op eenzelfde camping geslapen. We waren vooral onder de indruk van de stingrays en de grote kwallen die in laag water kwamen voorbij gezweefd.

23) Exit cybershot. Welkom powershot. Om het verhaal van ons fototoestel te vervolgen: na een derde keer stof in de lens van dit 6-maanden-oud toestel, hebben we de moed opgegeven. Of toch eigenlijk niet! We wilden het aanvankelijk net zoals in Hanoi en Penang laten herstellen, kuisen dus eigenlijk. Maar natuurlijk doen ze hier in de westere wereld niet aan mee: opsturen naar de fabriek bla bla, misschien beter een nieuw toetsel kopen (echt vermoeiend, die wegwerpmentaliteit)?. Maar de golden bay stond op ons programma, en wilden geen vlekjesfoto's of helemaal geen foto's, dus zo kwam de nieuwe powershot Canon in het verhaal.

24) Golden bay. De naam zegt het zelf, het zand lijkt wel van goud! Vooral Abel Tasman N.P. spreekt tot de verbeelding. Stevige wandelingen bergop en bergaf langs bijna tropische stranden, rekening houdend met de getijden die soms de weg versperren, zoals op deze foto.

25) Farewell spit. Hier zei ontdekkingsreiziger James Cook vaarwel tegen zijn geliefde Nieuw Zeeland, het laatste punt dat in zicht was op zijn terugtocht. Voor ons was dit het hoogtepunt van de reis: verlaten zandduinen, mysterieuze grotten, regenbogen en spelende zeepuppies, afgesloten met een met sterren overlanden hemelgewelf.

26) Sunerise in NZL en suset in Belgie. We zitten hier letterlijk aan de andere kant van de wereld, met 12 u uurverschil ten opzichte van Belgie. Als wij opstaan, gaan jullie slapen. Op deze dag waren we vroeg opgestaan, samen met de zon, om naar huis te bellen. In Belgie was het toen nog avond, en dus de vorige dag in vergelijking met Nieuw Zeeland. Het blijft toch gek. Verder is ook de richting waarin de zon beweegt precies het tegenovergestelde. Zelfs Roeland zijn goede orientatievermogen laat ons hier soms in de steek.

27) Zo lek als een zeef. We hebben echt zoveel geluk gehad met het weer, en dus ook met onze campervan. Het heeft enkel twee dagen non-stop geregend en toen begon het dak langs alle kanten te lekken, potjes en pannetjes nodig om alles op te vangen. Gelukkig was dit van korte duur. Voor de NZLers had het slechte weer nog wat langer mogen duren, er heerst immers een grote droogte in NZL (het had al sinds oktober niet meer geregend; als Belg kan je je dat moeilijk voorstellen).

28) You are under arrest (Roeland). Gedurende 4 weken geen politieziel te bekennen, en toen op een regenachtige zondagmorgen in de middle of nowhere stond Roeland te plassen aan de kant van de weg, stopte er een politiewagen. 'under arrest' wegens openbare zedenschennis! Mag je dat in Belgie doen, bla bla bla?? Manneke Pis in ieder geval wel! Toch een beetje preuts die NZLers. Na een 5-minuten arrest, dreigen met de rechtbank en een strafblad (en je gaat dan nooit meer werk vinden, zeker niet als leraar), is hij er vanaf gekomen met een waarschuwing. 

29) Een vergeten berg langs een vergeten snelweg. De mount Taranaki op de achtergrond, is een vulkaan zoals je hem voorstelt, met een perfecte conische top en wat toefjes sneeuw. Hij staat moederziel alleen, ver weg van de andere vulkanen, in het oosten van het Noordeiland. Via de 'Forgotten world highway' (lekker rustig) kom je bij de andere vulkanen terecht.

30) Het lot van de verloren schoen en muizenpingpong. Deze keer toch wel iets belangrijks verloren, namelijk een schoen van Amber. OK, geen ramp zou je zeggen, maar wel als je maar een paar schoenen hebt en op het punt staat een vulkaan te beklimmen (een van de mooiste dagwandelingen ter wereld). Helaas hebben we de wandeling een dag moeten uitstellen, dit wil zeggen een dag achter op schema. We zijn op zoek gegaan naar nieuwe schoenen, een hele opgave. Slechts 1 schoenwinkel gevonden die een heel beperkt aanbod had en geindigd met (geloof het of niet) een paar Teva's in kindermaat. Dan teruggereden naar de camping waar we hadden gezworen daar niet meer te slapen, omdat we de nacht ervoor werden wakker gehouden door een stel muizen die over onze lakens trippelden (een spelletje muizenpingpong was de oplossing). En wie kwam daar plots aangereden, Koen en Fien, een Brugs koppel die we in Cambodja hebben leren kennen. De verloren schoen heeft ervoor gezorgd dat wij samen met hen uiteindelijk de dagtrip hebben kunnen doen. De mannen waren zo in hun nopjes dat ze tot de mond van de vulkaan zijn geklauterd, zo goed als verticaal naar boven.

31) Hot springs. Met al die vulkanen, veel warmte en dus ook hot springs aanwezig. Niet slecht al dat vuil eens kunnen afweken na doucheloze weken.

32) Modderbubbelbad. En dus ook naar-rotte-eieren-stinkende-mudpools, helaas te warm om een bad te nemen. Wel fascinerend om naar te kijken.

 33) Bay op plenty. Zoals je kan lezen, een baai waar je vanalles kan doen, waaronder ook Nieuwzeelands enige marine vulkaan bewonderen, een kokend potje in de zee. En een paar prachtige meertjes.

34) Cathedral cove. De laatste dagen doorgebracht in snorkelgebied en een eigen degelijke snorkel gekocht, die goed van pas gaat komen in Indonesie!

35) Vogelfreak. Deze fantastiche reis hebben we afgesloten met een sessie birdspotten, Roelands favoriete bezigheid. De Kiwi hebben we jammer genoeg niet gezien tijdens onze nachtelijk wandelingen, maar wel gehoord. Vooral de 'native' vogels zijn heel fascinerend, de Saddleback (rechts), de fanatail (links) en de zeldzame Tui kunnen ons wel bekoren.

4 grote chocopotten (huismerk van Nieuw Zeeland, maar made in Belgium), 1 kg spruitjes, 2x pannenkoeken, 1x bloemkool, 3x broccolli, 15x spaghetti bolognese en veel pattaten later, zijn onze buikjes weer rond en kunnen er weer tegen voor een aantal maanden Azie. Indonesische rijst en noedels, here we come!

groetjes Amber en Roeland