Ochalee

De grens oversteken loopt niet altijd van een leien dakje. Het kan best wel een uitputtende en spannende ervaring zijn. Hoe spannend en uitputtend bepaal je eigenlijk zelf: ‘go with the flow’ met oogkleppen op? Of toch af en toe tegen de stroom in gaan? Its’ up to you.  Neem nu de oversteek van Vietnam naar Cambodja…

Dagboekfragment geschreven door Roeland op 19-12-2012 op Rabbit Island, Cambodja

‘In Ha Tien hebben we de grens overgestoken naar Cambodja. Grensoversteken zijn altijd een avontuur.  Om alles te vertellen heb je een volledig dagboek nodig als dit. Ik probeer het kort te houden…  Aanvankelijk waren er 2 opties: de bus voor 200 000 dong of een motorbiketaxi (2 in totaal)  voor hetzelfde bedrag. 

Voordeel van de bus: het Hongaarse gezinnetje dat we eerder op een bus hadden ontmoet ging voor deze zelfde optie. We hoopten dat een gezin met drie jonge kinderen minder snel belaagd zou worden met scams. Nadeel van de bus: overstappen op een andere bus aan de grenspost van Cambodja. Meer kans dus om afgezet te worden (ook letterlijk); busticket op voorhand betalen (altijd een risico, soms laten ze je achter in de middle of nowhere). Voordeel van de motorbike: pas betalen wanneer we in Kep (Vietnam) zijn, en dus geen schaakmatmogelijkheden voor de tegenpartij. Nadeel van de motorbike: lange rit achterop met de rugzakken in de blakke zon. Chauffeurs te betrouwen? 

We hebben uiteindelijk gekozen voor optie 1, de bus.  Om 11u30 vertrok de bus aan het kantoor. Toen we daar aankwamen stond daar een vreemd persoon, een jong meisje, dat goed Engels sprak en zich voordeed als een officieel persoon (ze droeg een badge). Ze kwam al snel in actie. Ze vroeg onze paspoorten ??!! Zij ging alles regelen voor 25 dollar per persoon, volgens haar de prijs van een visum voor Cambodja, hoewel we zeker wisten dat de prijs maar 20 dollar bedroeg. Ze zei:’Nee, 20 dollar is voor een 5 dagen-visum, 25 dollar is voor een 30 dagen-visum’ Om haar verhaal kracht bij te zetten beweerde ze dat je per grenspost 2 dollar moet betalen om een stempel te krijgen, en dan nog eens een extra dollar voor een medische test.  We bedankten haar vriendelijk (of toch niet) voor dit aanbod en besloten dit alles zelf te regelen. Dit was echter voor de dame geen optie. Zij zou alles via ‘de achterdeur’ regelen, veel sneller dan ons. De busaansluiting aan de Cambodiaanse zijde waarvoor we veel betaalden zouden we missen! Ik zei: ‘De bus zal wachten op ons.’ De dame zei: ‘No mister, I am the bus. The bus will not wait for you.’ Schaakmat. De scam, perfect uitgedokterd. Met een zuur gezicht gaven we haar onze paspoorten, ook de Hongaren. Daarna kwam ze het geld innen: geen 25 dollar, maar 27 dollar! Opeens was daar nog eens 2 dollar extra? Commissie voor de kantooreigenaar? We weten het niet, maar het was dubbelspel. Voor ons en de Hongaren was de maat vol. We vroegen het geld van het busticket terug, uiteraard not refundable. Dus vroegen we onze paspoorten terug. Een Duits Koppel had al betaald voor hun paspoorten en hielden zich afzijdig. 

Vol spanning vertrokken we naar de grenspost. De scambitch (zoals we haar noemden) dropte haar stapel paspoorten voor het check-outloket van Vietnam. Ik was de eerstvolgende met de paspoorten van de Hongaren erbij. Uiteraard was zij niet de enige scambitch. Er drongen andere mensen voor en legden hun paspoorten bij de immigratiebeamte. Wat toen volgde was een strijd. Telkens wanneer niemand keek schoof ik de stapel  en nog wat andere paspoorten naar achteren en legde de onzen vooraan. De agent werkte ondertussen rustig voort en gaf geen reactie. Ondertussen sloot ik het luikje af voor andere voorkruipers en scambitches. Toen de rest van de groep  richting de Cambodiaanse check-in post vertrok, waren wij gelukkig als eerstvolgende aan de beurt. De agent vroeg geen extra geld voor de stempel: oef!    

Aan de check-in nam Amber de strijd voor haar rekening. Proberen geen extra geld te betalen was het doel. In volle zon op het middaguur, 43 graden, was het opnieuw wachten. Voorgangers moesten betalen, te veel! Dan was uiteindelijk Amber aan de beurt. Alle ingevulde papieren werden gecontroleerd. De agent vroeg 44 dollar voor 2 personen, dus 4 dollar teveel.  Amber deed alsof ze hem niet verstond en legde 40 dollar neer op zijn koffertje. Opnieuw kwam de vraag. Amber reageerde daarop dat we niet meer dan 40 dollar bij ons hadden. Na wat gebrabbel en gemor gaf hij ons de paspoorten met het visum. Toen moesten we nog wachten op een stempel en een eventuele medische test (je reinste onzin natuurlijk). De rest van de groep was klaar en ging richting de bus. Gelukkig voor ons kon de bus niet starten. We hadden dus nog wat extra tijd. Terwijl de bus ingang werd getrokken, werd het laatste geregeld. Het Duits Koppel was zo vriendelijk om onze zakken al op de bus te zetten. Ik en een deel van het Hongaarse gezin gingen al op de bus zitten. Amber en de vader van het gezin ontweken de laatste pogingen om smeergeld te verkrijgen. De bus moest nu wel wachten. Zo niet, we hadden ons er gewoon voor gesmeten. Maar dat was gelukkig niet nodig. We hebben het gehaald! Ongeveer 2 uur later, na nog een panne van 1,5 uur en de bus aan een sleeptouw achter een minivan, kwamen we aan in Kep, onze eindbestemming. We leverden uitstekend teamwork met de Hongaren en beleefden een dag die we niet snel zullen vergeten…’

Eindstand: 0 dollar extra betaald; 14 dollar uitgespaard.

De bus wordt in gang getrokken aan de grens. De grenspost zelf is een bouwwerf midden in woestijngebied. Gezellig.

Aan de grensoversteek tussen Cambodja en Laos was het weer van dat, maar deze keer was de scambitch een man. Bovenop de 35 dollar voor het visum (als dit al het correcte bedrag was; wie zal het weten?) vroeg hij 5 dollar voor de stempel hier, de stempel daar, bla bla bla. Hetzelfde liedje! Roeland neemt hier alweer het voortouw bij de check-out. De man op de achtergrond probeert intussen zijn zaakje te redden en ons alsnog te boycotten door de beamten op de hoogte te brengen van de stand van zaken. 

Amber neemt naar gewoonte de andere zijde voor haar rekening. De onderhandelingen verlopen erg moeizaam omdat het glas van het loket geblindeerd is, en er enkel onderaan een kleine opening is ( en ja, wij zijn grote mensen in verhouding met …). De grijnzende agenten aan de andere zijde laten zich niet zomaar doen, maar Amber ook niet: ‘What’s wrong officer? Do you have any questions? … We don’t have any money anymore’ (zielig-ernstig kijken). Bla bla, ook weer dezelfde plaat. Schaakmat! Want Engels kunnen ze niet, en antwoorden dus ook niet. Ze kennen enkel de woorden ‘stamp’ en ‘money’. 

Eindstand: 4 dollar extra betaald; 6 dollar uitgespaard. 

Bij de voorgenoemde onderhandeling hebben we toch wat moeten buigen en wel om de volgende reden: ons paspoort staat nokvol met stempels en visumstickers. Groot probleem, want we hebben nog voldoende ruimte nodig voor de rest van de reis om toe te komen. In Azie gebruiken ze grote stickers voor de visa, die veel plaats innemen. Hier hadden we niet op gerekend, anders hadden we thuis nog een nieuw paspoort aangevraagd. Life was so easy in South-America: enkels stempels, geen smeeergeld, geen visum, 90 dagen in elk land en dus geen gereken en het land op tijd uitvluchten zijn alvorens je visum vervalt. 

Aan de grens proberen we de beamten te paaien zodat ze de stickers en de stempels op door ons aangeduide plaatsen aanbrengen. Aan de bovenstaande grenspost is dit volledig mislukt, en hebben ze het visum daar gekleefd waar het net niet mocht. We hadden nochthans een deel van het paspoort dichtgemaakt met behulp van haarschuivers. Jammer, maar helaas.  Hebben ze dit uit wraak gedaan (omdat we niet extra betaalden), of begrepen ze ons echt niet? We zullen het nooit weten. Sinds kort gebruiken we post-its om lege bladzijden af te plakken en dit werkt wel, gelukkig!

 En dan heb je natuurlijk nog de medepassagiers op de bus aan de grens. Soms echte figuren, zoals de ‘Zwarte Madam’ die met ons de grens van Laos naar Vietnam overstak.  Het duurde twee uur alvorens de bus kon vertrekken, omdat we voor haar nog overal in de stad smokkelwaar moesten oppikken, waaronder tal van dozen met sterke drank. Met haar poeslieve lach en bankbilletjes kon ze de agenten van politiecontroles en de douanebeamten om de tuin leiden (zeg maar omkopen; zo verdient iedereen hier een zakcentje bij). Verder is zij de hele busrit (jawel 11 uur lang) aan het woord geweest. En dit tussen verschillende spauwende baby’s en volwassenen, en op de koop toe een echte Vietnamese chauffeur, een zot op de weg dus. Maar wat een sfeer!

t’is een avontuur die grenzen. Het vraagt enorm veel energie om de scams te omzeilen. Is het niet makkelijker om gewoon mee te doen met de rest van de kudde? Maar … soms is de maat echt vol! Leugenaars dagen ons uit om alles lekker zelf te regelen. En dat maakt de boel natuurlijk spannend, soms wat te spannend. 

Van hier naar daar 

CAMBODJA

Siem Reap: blijkbaar toch geen wereldwonder. Foutje van de firma!

Prasat Phreah Virear: Battletempel exact op de grens tussen Thailand en Cambodja.

Kampong Thom: Roeland verwerkt een bacterie.

Kampong Cham: Uitwaaien aan de Mekong.

Senmonorom: slapen in een hangmat voor 1 dollar

Kratie: Dolphine hunting

Banlung: Belgenonderonsje met Koen en Fientje

LAOS

Done Khone: op 1 van de 4000 eilanden in de Mekong.

Pakse: Kakse! Amber heeft een beestje in de buik.

Tad lo (waterval): Roeland was bijna weg met de stroming.

THAILAND

Bangkok: Changing in Changkok

Koh Jum eiland: met 4 (Kelly en Peter) in een kamer van 2

Koh Tarutao eiland: phase 10 (spel) op verlaten stranden

MALEISIE

Penang-Georgetown: waar heel Azie bijeen komt

Cameron Highlands: bergen thee!

Kuala Lumpur: nog snel wat genieten van de heerlijke Asiatische keuken

Singapore City (to do)

en dan... naar Nieuw Zeeland! Toedeloe rijstvreters!

WE GAAN OP REIS, EN ZIJN REEDS VERGETEN...

duur scheermesje (Bangkok), de zwarte kapiteinspet van Roeland (Bangkok), onze goede reiswekker van Zuid-Amerika (Lopburi), wasdraad (Meung Ngoi), groene slippers gekocht op Werchter (Phonsavan), degelijk Frans opinel zakmes (Hanoi), rode zwembroek (Hoi An), pen nr 1 (?), pen nr 2 (?), kussensloop (?), mes nr 2 (?), boxershort (Senmonoron), hemd (ergens op de bus?), naald (Koh Jum)

De WOW's

Ankor site: the sequel (filmpje). Meer dan 200 reuze-big-brother-gezichten kijken op ons neer.

Opgepast voor dieven op de site!(filmpje)

De Angkor Wat tempel waar iedereen het over heeft. 5u.

5u30

Ta Phrom, ook wel de Tombraider-tempel genoemd voor de filmliefhebbers. Jaja, we hebben in de voetsporen van Angelina Jolie gelopen.

Octopus waakt over deze tempel

Pauseren bij een verlaten tempel, wie zoekt die vindt! Zelfs op een site waar dagelijks 5000 toeristen rondlopen...

Alzienend oog.

Mooie carvings. Oog voor detail.

Angkor Wat bij zonsondergang.

Roeland bij zonsondergang. Bye, bye Angkor na drie volle dagen.

Soldaten (hm, politieagenten want het leger mag niet in dit gebied komen) bewaken de Prasat Preah Virear op de grens Thailand-Cambodja. In afwachting van vliegende granaten een kodakmoment.

Zicht van aan de tempel over de rest van Cambodja. Alhoewel, veel zie je niet vanwege de rook. In Cambodja wordt alles platgebrand. Bossen moeten plaats ruimen voor plantages en bouwprojecten. Jammer!

Met uitsterven bedreigde irrawaddyzoetwaterdolfijnen in de Mekong

I am the King (queen) of the world!

Watervalhoppen met Belgen Koen en Fientje uit Brugge

Geen karatekid maar 'pluimen' (Vietnamese sport) aan het kratermeer. \

Foto genomen door Fientje, prachtig!.

 Afscheid van de Mekong op 1 van de 4000 eilanden in Laos in de Mekong. Daar waar de Mekong een groene kleur krijgt, en in watervallen uiteenvalt.

Tad Lo waterval op het Boliven Plateau. Een speelparadijs voor jonge vissertjes, die halsbrekende toeren uithalen.

Drie platte banden op 1 rit.Onze redder in nood. Zo vader, zo zoon! Wel al enkel brandwonden opgelopen op zijn buikje door tegen de gloeihete uitlaatpijp te lopen.

Dierengeweld 1: doodstrijd van een schildpad.

Dierengeweld 2: doodstrijd van een hagedis.

We hebben ook bewegende beelden ;-)

...dus na wat gekronkel en gewurg ging het hapje in zijn geheel naar binnen. Nadien kroop de Kokosnootslang met een dikke buik terug de boom in. Af en toe zag je het arme beestje nog bewegen, binnenin het lijf van de slang!!

Dierengeweld 3: fluokuikens

Leve Koh Jum. geen massatoerisme en zeker even mooi!

Slapen naast de zee op Koh Tarutao. Wel oppassen voor die pythons.

Zweten geblazen en daarna ksssjjjt... met Kelly en Peter

Hornbillvogels: normaal moeilijk te spotten, op Koh Tarutao een boom vol!

Wat je van een tropisch nationaal park eiland verwacht, Koh Tarutao.

Daar zijn ze weer, de dieven!

Op verlaten stranden, geen ziel te bespeuren. Lelijk hoedje he (volgens Amber), maar handig tegen de zon. Noot van Roeland: verlangen naar comfort neemt toe na de 30.

Petanque met gevonden boeien op het strand. Stand: 1-1 (thuis-bezoekers)

Ook aapjes spotten was een piece of cake. Onzen dusky se.

Visje gevangen!

En die mooie zonsondergangen blijven maar komen.

Penang bereidt zich voor op Chinees nieuwjaar.

Gezellig seg, Penang!

De Cameron Theebergen.

Een theeplukker. Op de minder stijle bergflanken oogsten ze machinaal. De stijle met een handig bladschaar-bakje.

 Ons fototoestel heeft voor de 2de keer op de operatietafel gelegen. Gelukkig kunnen ze hier nog elektronica herstellen zonder dat ze het moeten opsturen, en redelijk goedkoop. Zoals je kan zien op de foto hierboven, hij doet het terug prima.

Wij noemen hem de stoppentrekkerkever.

Roeland mist de lekkere en gezonde groentjes van thuis. In Nieuw Zeeland zijn veel 'organic farms'. We kijken er naar uit!

Verder alles SUPERBUENO! Roeland nog altijd even grappig en Amber nog steeds goed gek!

Stevige knuffels en zoenen!

Volgend bericht vanuit Nieuw Zeeland.

Roeland en Amber