OCHALEE

Na een frisse break in Nieuw Zeeland zijn we nu in het snikhete Indonesie aangekomen, een archipel van meer dan 17 000 eilanden. Vliegtuigen en boten zijn hier de manier bij uitstek om van het ene eiland naar het andere eiland te hoppen. Wij geven onze voorkeur aan het reizen per boot omdat dit eerst en en vooral goedkoper is. En ja … af en toe denken we ook aan onze ecologische voetafdruk. Bovendien krijg je veel meer te zien: niet alleen mooie landschappen maar ook grappige ‘ochalee’ omstandigheden. 

 

Zicht een vulkaaneiland onderweg

Hoewel, op het vliegtuig kan er af en toe ook wel iets sensationeels gebeuren. Dat we er zelf bij betrokken waren, maakt het alleen maar grappiger. Op de vlucht Auckland-Melbourne ging het even fout. Roeland werd wakker en begon plots overmatig te zweten (hij was zelf gloeind heet) en het werd zwart voor zijn ogen. Het zag er naar uit dat hij ging flauw vallen, wat nogal vreemd is wanneer je in een stoel zit (en niet staat). En weg was hij, toch voor een paar seconden, met wegdraaiende oogbollen en al. Kleine paniekaanval bij Amber, maar Roeland was al snel weer terug, of toch halvelings. Toch maar even de stewardessen erbij gehaald die meteen een zuurstofmasker kwamen aanzetten. De andere stoelen werden ontruimd en Roeland mocht zijn voeten omhoog leggen. Heel het vliegtuig was natuurlijk mee aan het volgen (hoe zou je zelf zijn) en Amber begon als een echt Van Hoofke uit ‘ampetantigheid’ wat te lachen ipv een serieus gezicht op te zetten. De piloot werd verzocht wat rustiger te vliegen, en bijna was de ambulace erbij gehaald op het vliegveld (maar zover is het gelukkig niet gekomen, al had het wel  extra spectaculair geweest). Tegen dat we in Australie aankomen was alles weer normaal. Ergens hadden we gehoopt op een lift met een golfkarretje naar de volgende gate. Een gemiste kans!

Maar terug naar die bootreizen nu. In indonesie heb je een uitgebreid gamma aan boten en ferry’s van klein tot groot, alleen worden ze gebruikt om niet alleen mensen maar ook massa’s vracht te transporteren, soms duren die reizen wel dagen lang. 

Grote ferry

Onze reis van Lombok naar Flores duurde 28 uur lang. De tijd kroop maar langzaam voorbij op deze overvolle en smerige boot. Alle dekken zitten afgeladen vol met mensen. De warmte is niet te houden, en het non-stop roken in de slecht verluchte (of zeg maar niet verluchte) ruimtes, maakte dit er niet beter op. Wanneer de poorten bij het opstappen opengaan is het vechten voor een plekje en een matras, geen ziel die zich iets aantrekt van de plaatsnummers op de tickets. Toen we de boot wilden verlaten stond er al meteen 10 man te drummen om onze plek in te nemen. En de WC’s, tja daar zwijgen we gewoon over.

Wanneer uiteindelijk iedereen aan boord is, wordt er nog enkele uurtjes uitgewuifd.

 Laatkomers

Bagage vergeten? Geen probleem, als de boot nog maar tien meter verwijderd is van de kade dan stopt deze gewoon even. De zakken worden dan naar de boot gegooid, in de hoop dat ze goed en wel aankomen op het dek en niet in het water vallen.

Te laat? Geen probleem, met een kleinere boot wordt de achtervolging ingezet. Als je genoeg smeergeld betaald, halen ze je via de trap naar boven, anders pech en moet je soms weken wachten op de volgende. 

Je krijgt vanalles te zien, gekker kan je het niet bedenken. Maar het vreemdste op de hele boot bleken wij toch zelf te zijn. Al die starende blikken… je krabt aan je knie en ze hebben het gezien! Amber heeft tot midden in de nacht gewacht met naar het toilet te gaan, om te kunnen ontsnappen aan al de gapende mensen.  Het einde van zulke bootavonturen is echter nog niet in zicht: straks nemen we de boot naar Sulawesi, wie weet hoe lang we dan onderweg zullen zijn…

 Aan boord geraken zonder nat te worden, een uitdaging.

 

Voor de kortere overzeese afstanden zijn er meestal veel meer opties. Hoe sneller de boot, des te duurder het ticket. De snelle boten zijn meestal ook wat minder comfortabel en schudden je ingewanden door elkaar. De slowboats zijn goed genoeg voor ons. Het in-en uitstappen is meestal wat trikkie. Of een jump vanaf de kade, of over een dun plankje, of met de pootjes door het water om vervolgens in de boot klauteren zoals je hierboven kan zien.

Veel boten zien eruit als watersleeen, extra balken langs de zijkanten. 

Net bootjes met pootjes.

 

VAN HIER NAAR DAAR…

BALI:

Denpasar airport: ontvangst van 2 Belgian Chicks (Sara en Anne of de VOP’s)

Jimbaran: dineren op het strand

Sanur: De eerste echte sapjes (lemonjuice, mixed juice,..)

Nusa Lembongan: bijna met zen allen verdwenen in zee

Ubud: Balinese feesten

Ahmed: Wrakduiken

Gilli Meno: Zingen met de VOP’s

LOMBOK:

Mataram: worstelen met locale busje

FLORES:

Labuanbajo #1: dragons of geen dragons?

Ruteng: met de motorbike door de regen. De herinneringen van Vietnam kwamen terug boven.

Bajawa: dorpjes aan de voet van de vulkaan

Bowae: figuur van een gastvrouw

Moni: gekleurde kratermeren

Riung: figuur van een gastheer

Aimere: passievruchten en bananenchips

Labuanbajo #2: geen dragons maar wel duiken met Manta Rays

Kanawa eiland: snorkelparadise

WE GAAN OP REIS, EN ZIJN REEDS VERGETEN...

duur scheermesje (Bangkok), de zwarte kapiteinspet van Roeland (Bangkok), onze goede reiswekker van Zuid-Amerika (Lopburi), wasdraad (Meung Ngoi), groene slippers gekocht op Werchter (Phonsavan), degelijk Frans opinel zakmes (Hanoi), rode zwembroek (Hoi An), pen nr 1 (?), pen nr 2 (?), kussensloop (?), mes nr 2 (?), boxershort (Senmonoron), hemd (ergens op de bus?), naald (Koh Jum), 1 schoen van Amber (Tongario, NZ),...  

We zijn ondertussen niets meer vergeten. Doe zo verder!

DE WOWS

Rondom Bali verzamelen de kustbewoners het aangespoelde zeewier van de stranden. Ze laten het drogen en verkopen het dan aan cosmeticaproducenten.

Galungan en Kuningan. De belangrijkste feestdagen in Bali, net toen wij er waren. Bij het begin van de feestaden, Galungan, komen de geesten naar de Aarde. Zij worden verwend met offers. Alle straten zijn versierd met slingers en linten, gemaakt van palmbladeren. Na enkele dagen verlaten de geesten de aarde, Kuningan, en wordt er met veel ceremonies afscheid genomen. De Balinezen gaan hiervoor naar de tempels, allemaal in traditionele kledij en met een mandje vol offers.

De Balinezen offeren de hele dag door. Ze vullen een van bladeren gemaakt bakje met wat gekleurde rijst, snoep, frisdrank en vooral bloemen. De bloemen worden na het offeren achter de oren geplaatst, een mooi zicht. 

Zegening met heilig water voor good luck.

Tijdens de Balinese feesten gaan de kinderen al zingend van deur tot deur, met instrumenten en een draak.

De sterke Balinese vrouwen brengen de mannen hier in verlegenheid.

Toen we met de VOP’s boven een prachtig reef lagen te snorkelen kwam er plots een sterke stroming opzetten; ZEEINWAARTS! Als gekken begonnen we terug te zwemmen, cm per cm. Uitgeput zijn we het strand opgekropen, maar blij dat we het gehaald hadden. Achteraf kregen we te horen dat het om een gigantische wirhlpool ging die elke late namiddag verschijnt en maar 15 minuten duurt. Je even laten meedrijven en nadien rustig terugzwemmen was ook een optie.

Als je van culturele dansen houdt, dan moet je in Ubud zijn. Op deze foto’s wordt de bekende Cechak gedanst, gevolgd door de firetrance, waarbij het paard over de hete kolen wandelt.

Op zoek naar een vlo? Succes! De tempels in Bali worden bewaakt door vervelende makaken. We hebben gezien hoe een makaak een slipper uitrok van een toerist en die vervolgens op het hoge dak van een tempel achterliet (hihi). Minder grappig was het toen er een op de rugzak van Roeland sprong om die vervolgens leeg te maken. De 'flying monkey' beleefde de vlucht van zijn leven.

Besakihtempel op de voet van een vulkaan met de palmversieringen

 van Galungan en Kuningan.

Wassen met heilig water kan wonderen doen.

Juist wakker, maar toch even poseren.

Deze keer geen varkens, maar vissen (Merlijnen) op de scooter.

Daarom is varen zoveel leuker. Die landschappen toch he…

Gilli Meno, een klein eilandje dat je op enkele uren kan rondwandelen. Rondom kan je snorkelen. De highlights waren de schildpadden, de nemo’s het schattigst. Op het eiland hadden we een vaste stek op het strand waar we bij ondergaande zon gingen beachvolleyballen samen met de locals en de VOP’s. s’ Avonds werd het strok van de daken gezongen en met vuur gedanst.

Even dachten we dat de zon het had begeven of iets dergelijk. Het zag vreemd uit daarboven in de lucht. Zelf de plaatselijke eilandbewoners keken vol verwondering naar de hemel.

In Flores (eiland +- even groot als Belgie) beleefden we onze roadtrip nr. 3 tijdens deze reis. Met een scooter 125cc en beperkte bagage hebben we dit keer +- 1200km afgelegd op 9 dagen. Slechts 1 lekke band, wat op deze wegen een wonder mag wezen. De zichten en gezichten tijdens deze trip zullen ons altijd bijblijven. Zo mooi en zo vriendlijk!

Tijdens de roadtrip werden we door honderden kids aangemoedigd, alsof we op kop reden tijdens de Ronde van Vlaanderen.

Fotootje trekken is fotootje betalen. Met plezier ermee :-)

Trotse visser en zijn vangst (meerval en merlijn +- 2.5m)

Kijken in de verte geen probleem, naar beneden kijken is niet zo’n goed idee.

Oud dorpje (bena, Flores) op de uitlopers...

...van deze vulkaan

Actieve vulkaan met altijd een altijd aanwezige rookpluim

Die vulkanen blijven maar komen, en de mooie zichten ook. Op deze foto zie je moskee van het dorp, het grootste deel van de Indonesiers is immers moslim.

De drie gekleurde kratermeren van Kelimutu, Flores.

Op snorkeltoer bij dag en dauw. Geen andere toeristen te bespeuren in dit pardijs.

Vliegende vos.

Lekker visje, wel een bozerik als je hem onder water tegenkomt.

Een van de 17 eilanden aan Riung, Flores.

Poseren op ons prive-eiland.

Fun maken tijdens het werken

Zeekoeien?

De rijstvelden vormen een perfect spinnenweb.

Zonsondergang in de haven van Lubuan Bajo

In Flores hebben de mensen kroezelhaar! Amber voelde zich meteen thuis.

Zwemmen met de manta's: We hadden nooit gedacht dat ze zo groot zouden zijn. We lagen op de bodem van de zee en keken ernaar. Vier Giant Manta Ray’s, diameter 4.5, cirkelenden gedurende 30min boven ons, terwijl ze werden gewassen door honderde kleine visjes. MACH-TIG! Reefsharks en een giant Moray waren zeer welgekome extra spots.

Af en toe, waar de onderwaterwereld uitzonderlijk mooi is, gaan we met zuurstoftank op verkenning. Welke vis wordt hier door Roeland uitgebeeld? Nee geen haai, maar een lionfish. Een zot visje, moeilijk te spotten. Toen Amber door had wat Roeland bedoelde, ging ze toch even mee om de lionfish te bewonderen.

blub, blub, grrrrrrrrrrrr en welgemeende dikke knuffels

Roeland en Amber