Waterworld

Zoetjes aan nemen we afscheid van de Caraïbische kust. Deze prachtige kustlijn blijkt achteraf eigenlijk een zalige meevaller te zijn. Op voorhand bij het uitpikken van onze reisroute hadden we er nooit echt bij stil gestaan dat we met de Caraïben in aanraking zouden komen. Bovendien blijkt onze toevallig lukraak uitgekozen reisroute een veelgebruikte populaire route te zijn bij andere backpackers. Aan het begin van deze reis leek onze reisplanning naïef en zot, maar blijkbaar lopen er meer van die zotten rond op de wereld!



Grenspost Costa Rica-Panama



Een grenspost zoals je hem stereotiep zou voorstellen: een rivier oversteken via een brug met aan elke kant een kotteke dat de immigratiedienst moet voorstellen die je van een stempel voorzien. In dit geval was het een zeer bouwvallige spoorwegbrug waar je op elke moment kan doorzakken, en toch rijden er nog dagelijks tientonners over.

De grenspost van Costa Rica was weer een toppunt van corruptie. Net als in veel andere landen eisen ze een `onward ticket`. Een ticket ( vliegtuig of bus) dat bewijst dat je het land op tijd terug verlaat, zulk ticket hadden we in het begin van onze reis ook voor Mexico nodig. In praktijk vraagt men echter zelden achter dit ticket. In Costa Rica dus niet! De reden waarom ze achter dit ticket vragen heeft niet te maken met het beschermen van immigratie in eigen land, maar wel met geldkloperij. Men voorziet immers een 'oplossing' om dit regeltje te omzeilen: je kan aan de grens een busticket kopen om het land weer te verlaten ( in dit geval terug naar Panama). Dit ticket gebruik je natuurlijk niet, dus het is puurgeldverlies.

We hebben een tijdje aan de immigratiedienst staan semmelen, weigerend een zulk ticket te kopen. Toen Roeland op een subtiele manier aanbood om de immigratiebeamte wat geld aan te bieden (minder dan de prijs van het busticket) om ons een stempel te geven, reageerde de beamte zeer 'verbaasd' dat we haar wilden omkopen (Foei, dat doe je toch niet?!). We hielden echter voet bij stuk. Na wat draaien en keren besloot ze ons toch een stempel te geven. Ze maakte echter de fout de paspoorten reeds terug te geven alvorens haar 'steekpenningen' te ontvangen. Pech voor haar! Ze kon uiteindelijk niets anders doen dan ons te laten gaan zonder te betalen. Deze keer hebben ze ons niet gehad, wij hebben hun gehad! Ha!

Klaar om de rivier over te steken via de brug.

Bocas del Torro (Bastimetos)



Na onze aankomst in Panama verlieten we meteen het vaste land om de bedrijvige eilandengroep Bocas del Torro te bezoeken. Deze eilandengroep is net zoals de rest van de Caraïbische kust van Centraal-Amerika bevolkt door een zwarte Engelsprekende bevolking. De Chinezen doken weer op als winkeleigenaars. De meeste woningen zijn paalwoningen die gedeeltelijk boven de zee zijn gebouwd.



Verblijf



We onvluchtten het veel te dure hoofdeiland Colon op zoek naar veel goedkopere oorden, die vonden we dan ook in Bastimentos, een kleiner en minder toeristisch eiland. Eerst verbleven we drie nachten in een gezellig hotel met uitzicht op zee.
Een vriendelijke man bood ons echter aan om zijn vakantiehuis te betrekken voor een zeer zacht prijsje. Op dat voorstel zijn we dan ook gretig in gegaan. Het was immers het meest luxueuze betaalbare oord dat we tot hiertoe waren tegengekomen. Normaal betaal je voor een kamer 50 tot 60 dollar per nacht. Wij kregen echter kamer voor 15 dollar per nacht. Een koopje! De reden daarvoor was dat de man niet de eigenaar was, maar de waker. Hij verhuurde het huisje illegaal aan ons en stak het geld in zijn eigen zak. Corruptie kan soms ook fijn zijn!

Er waren geen andere gasten dus we hadden het rijk voor ons alleen: hangmattem met zicht op zee op het terras, televisie met radio, mozaïekbadkamer met stijlvolle lavabo, droomkeuken uitgerust met toaster en keukenrobot, zicht op zee vanuit de woonkamer keuken en slaapkamer, aangename houten vloeren en een gezellige inrichting.

Twee uitersten: zowel zeeschatten als afval opvallend aanwezig in Bastimentos.

De varkens zet men boven het water zodat de stront niet opgekuist hoeft te worden.

Een kopje koffie in de droomkeuken.

Duiken

We hebben lang getwijfeld, maar zijn er toch voor gegaan: een duikcertificaat. Bastimentos was een van de laatste plaatsen waar we dit makkelijk en relatief goedkoop zouden kunnen doen. Dus we hebben die kans met beide handen gegrepen.

Je kan niet zomaar gaan duiken als je dit wilt. Je hebt eerst een diploma nodig. Je krijgt dit diploma wanneer je een 3-4daagse cursus volgt en daarbij een schriftelijk theorie-examen aflegd. Een ware nachtmerrie voor Amber dus... maar we zijn beiden met glans geslaagd: Roeland met 92% en Amber met 90%. Dat ging echter niet zonder slag of stoot. Je krijgt een theorieboek van een 200-tal bladzijden te verwerken waarbij heel wat fysica aan de pas komt. Zulke cursus is dus niet te onderschatten maar wel haalbaar.

We hebben in totaal 5 duiken gedaan. Bij een van die duiken hebben we een wrak verkend. Onzettend prachtig hoe de zee vreemde voorwerpen zich eigen maakt! We hebben mooie koralen gespot die we tijdens onze snokerlsessies op andere plekken nog niet gezien hadden. We waren getuigen van een grote school pijlstaartroggen en werden omsingeld door duizende kwallen (autch).

Duiken was een bijzondere ervaring en zeker de moeite waard. Vanaf nu kunnen we eender waar onder begeleiding duiken.

Roeland de studiebol.

Amber volledig in outfit.

OK? OK!

Van het onderwaterleven hebben we natuurlijk geen foto's. Jammer!

De laatste dag

De duikcursus nam veel tijd in beslag. We hadden dus weinig tijd om het eiland zelf te verkennen. Tijdens onze laatste dag zijn we naar de andere kant van het eiland getrokken al ploeterend door de modder en de jungele gewapend met een surfboard. Op onze weg kwamen we een kikkertje tegen, een soort dat je vooral op Bastimentos terug vindt. De kikker werd echter lastig gevallen door een natuurfotograaf die voor zijn perfecte shot het nodig vond de kikker heen en weer te schudden zodat de kikker gedesoriënteerd zou zijn en dus braafkes zou poseren.

Het kikkertje `puur natuur' braaf poserend.





Surferboy in de jungle.

Panama-City

Na een zeer lange rit kwamen we aan in de hoofdstad. De belangrijkste toeritische attractie is het Panamakanaal. Net als alle andere toeristen zijn we naar de sluizen gaan kijken. De sluizen waren eigelijk gewoon zoals de sluis van Wijnegem, alleen wat groter uitgevallen. Voor ons niet zo bijzonder, maar voor andere mensen wel (er zijn eigenlijk niet zoveel landen met kanalen en sluizen in de wereld). Toch was het machtig om te zien hoe grote zeereuzen 26 meter boven het zeeniveau werden gebracht via het sluizensysteem, en dan weer naar beneden. Het kanaal verbindt de Stille Oceaan met de Atlantische Oceaan. Alles wat in België 'made in China' is, werd door deze sleuf vervoerd per boot.

In de stad bezochten we eveneens een shoppingcenter om 'U' tegen te zeggen. Het Shopping Center van Wijnegem is daar niets tegen. We schaften er ons een I-pod aan want na drie maanden zonder muziek beginnen de oren toch wel te protesteren. Na een ijsje genaamd 'Belgian Chocolate' naar binnen te hebben gespeeld, kwamen we volledig onderkoeld uit het shoppaleis buiten. Airco? Voor niks goed! Daar word je alleen maar ziek van...

Panama-City was een stad met tegenstellingen: oude Havana-achtige stadsdelen en torenhoge wolkenkrabbers, naar Amerikanen neigende westerse mensen en traditrioneel geklede indianen. Een heel andere sfeer daar de meer noordelijke landen van Centraal-Amerika. Men probeert the American dream te realiseren. Dit zal echter moeilijk zijn mits het hier om een heel andere cultuur en achtegrond gaat.

Hmm ... chocolade.

De zeereuzen zijn op komst.

Panama-City: een stad waar traditie en en de moderne tijd hand in hand gaan.

Van Panama naar Colombia per zeilboot via de San Blaseilanden

De weg in Panama stopt gewoon op een bepaald moment ( de zone tussen Panama en Colombia is een zeer gevaarlijke guerillazone). Verder reisen per bus was dus geen optie. Per boot dan maar, een dure aangelegenheid maar het was het geld dubbel en dik waard!

Per 4x4 werden we naar de kust vervoerd van de Caraïbische Zee. Per lancha werden we naar de zeilboot de Stella Luna gebracht. Deze boot zou 3 dragen met ons ronddobberen tussen de San Blaseilanden en ons vervolgens in 2 dagen naar Colombia zeilen.

De passagiers

We werden verwelkomd door zuipschuit kapitien Hernando en zijn vrouw chica Maria. Onze vriend uit Panana-City schijtluis Tsjech was ook aanwezig. Hij annimeerde ons met zijn toekomstplannen om de grens Mexico-US al lopend en zwemmend over te steken of zich binnen te wringen in de US door met een lesbische vrouw te trouwen. Verder werden we vergezeld door een broodmagere Zweedse en een afgetrainde Zwister. En verder had je natuurlijk 2 nuchtere Belgen. Een mooi stelletje bijeen.

Als je 5 dagen op een boot zit heb je veel tijd om elkaar uitgebreid te bestuderen en te analyseren. Vandaar de namen. Mensengapen is hier btw onze voornaamste hobby.

De zeilboot, klein maat gezellig. Oefenen om in een kleine ruimte te wonen! De woonwagen wordt een makkie want dan zitten we maar met twee op elkaars gezicht te zien.

Het leven aan boord

Lekker luierem was niet het enige waar we ons met bezig hielden. De handen moesten uit de mouwen gestoken worden om het huishouden en de reis gaande te houden...

De afwas moest gebeuren.

En sturen natuurlijk ook.

Het anker heisen.

Wat kan je beter niet doen...

Op een rif zeilen. Toch hebben we dat een keertje gedaan, maar niet zo ernstig als deze boot.

In een tornado terecht komen. Gelukkig zaten we toen veilig op een eiland.

Eten

Tot hiertoe waren zeevruchten aan ons voorbij gegaan om dat dit steeds veel te duur was. Op de boot en de eilanden hebben we ons echter kunnen volstoppen met de verste zeevruchten die je je maar kunt inbeelden. Vissersbootjes kwamen de nog steeds levende beesjes te koop aanbieden. De heerlijk klaargemaakte gerechten van Maria werden vergezeld door cocosnootrijst (typisch gerecht van de plaatselijke bevolking) en yuca op de meest diverse manier klaar gemaakt. Maar steeds verrukkelijk!

Een visser biedt zijn koopwaar aan. Deze gigantische krab is door ons verorberd.

Deze inktvis ook.

Het gezelschap aan tafel op een van de eilanden.

Amber is deze langoustines te lijf gegaan en kan ze vanaf nu ook zelf klaarmaken.

Omgeving

Eigenlijk is het niet in woorden uit te drukken. We hebben tot nu toe al wat paradijselijk scenes voorgeschoteld gekregen, maar dit was onvoorstelbaar: parelwitte stranden ( maar echt wit deze keer) en houten indianenbootjes dobberend op de azuurblauwe zee. Een echt snokerlparadijs bovendien met een interessant zeeleven.

Onze honeymoonpicture.

Een aapje in de palmboom.

Een koppeltje zeesterren.

Een eiland waar 1 gezin op woont. Zoals op de postkaartjes, maar dan echt!

Bevolking

De San Blas eilanden zijn meer dan 300 eilanden, sommige zijn bewoont door een of meerdere gezinnen. Deze bewoners zijn allen Kuna, een indianenbevolking in zeer kleurrijke outfits. Ze leven in zeer primitieve omstandigheden ( toch hebben ze met zonnepanelen gekoeld bier). Dit volk is volledig onafhankelijk van Panama. Zij hebben hebben hun eigen bestuur en wetten. Elk eiland heeft 1 dorpsoudste die in de raad van alle eilanden zetelt. Transeksuelen en homo's zijn een zeer normale zaak bij de Kuna's. We hebben er een aantal gespot. In dit gebied mag er niemand anders wonen dan de Kuna`s. Een zaligheid voor ons! Eindelijk geen door gringo uitgebate hotels meer, en dus ook zeer rustig. Sommige gezinnen verhuizen om de drie maanden naar een ander eiland. Het is een soort van doorschuifsysteem. Deze gezinnen bewaken de palmbomen op het eiland.

Kunavrouw maakt cocosrijst klaar.

Een zeer kleurrijk volk. De vrouwen dragen parelwerk rond hun benen.

De reis naar Colombia

Na genieten van de eilanden moest er natuurlijk ook gezeild worden. In 45 uur tijd zijn we naar Colombia gezeild zonder te stoppen. Ale, zeilen is een groot woord. De motor werd gebruikt en als er wind was werden de zeilen geheisd. Om deze reis mogelijk te maken moest iedereen mee sturen. Er was een beurtrol opgesteld, iedereen moest telkens 2 uur sturen. Ook midden in de nacht! Soms wel hard om midden in de nacht op te staan en achter het stuur te gaan zitten terwijl iedereen lag te snurken. Bovendien was het niet simpel om koers te houden. Roeland heeft dolfijnen gezien toen hijn 's nachts aan het sturen was. Tijdens de laatste nacht werden we vergezeld door de volle maan.

Kapitein Hernando met zijn matrozen.

Koers naar de maan.

Ernie , ik heb een beesje in m'n oor

Roeland werd een tijdje geplaagd door water in zijn oor, een pijnelijk aangelegheid. Uiteindelijk bleek dit geen water te zijn maar een babykrabbetje dat zich in zijn oor verscholen had. Hij heeft de reis naar buiten echter niet overleefd...

Alertheid verslapt

We zijn nu bijna halfweg. Een gevaarlijk moment. Je begint immers minder alert te worden... We hebben onder andere de fout gemaakt onze eetzak in een taxi te vergeten in Panama City. Een pijnelijke zaak in die zin dat het dure Leathermanmes erin zat. Bovendien zat ook heel onze mobiel verplaatsbare langzaam opgebouwde keuken erin. We moeten dus helemaal terug van nul starten... Zuur! Ook bij het geld afhalen was er stress. Een machine gaf maar 500 dollar terwijl er op het ticketje 1000 dollar stond aangegeven. Uiteindelijk bleek dit geen probleem te zijn, foutje van de machine.

Zo, weer wat verhalen erbij. Het volgende verhaal zal zich op een nieuw continent afspelen, Zuid-Amerika. We zijn benieuwd!

Tot schrijfs

Liefs, knuffels

Amber en Roeland