Rochel, rochel.. TUF!

Wanneer wij snotslijmpjes hebben gebruiken wij een zakdoek.
In het verkeer zijn we hoffelijk.
Bij het aanschuiven voor buskaartjes wachten we braaf onze beurt af.
De pispot gebruiken we individueel.
Wanneer een klant informatie vraagt antwoorden we op de gestelde vraag en kijken we de klant aan.

IN PERU DENKEN ZE HIER DUIDELIJK HEEL ANDERS OVER!!!


Het is zo ver gekomen dat...

de lange busreisen te lang zijn
onze kleren vol gaten en onuitwasbare vlekken zitten
we het aantal hotelkamers niet meer kunnen bij houden en avonturen van de reis beginnen vergeten
de reizigerskwaaltjes zich opstapelen
het aftellen naar 15 april begonnen is

Ondanks onze ergenissen aan de 'vuile' Peruanen en de reizigerskwaaltjes hebben we het hier nog steeds enorm naar onze zin. Na het hoogtepunt van onze amazonetrip in Peru hebben we enthousiast de Peruaanse kust en bergen onveilig gemaakt!


De Peruaanse kust

Gaandeweg hebben we een aantal kustplaatsjes aangedaan. Niet echt omdat dit de moeite was, eerder om hier en daar een tussenstop te kunnen maken. De afstanden zijn hier immers gigantisch. Tegen onze voornemens in nemen we voornamelijk nachtbussen omdat we geen andere optie hebben. Gemiddeld om de twee nachten. De nachtbussen variëren van chique op vliegtuiglijkende rijdende kastelen (eten, film, airco,veiligheidspraatje door steward, woordje van de chauffeur, kussentje en dekentje,...) tot naar de WC -en zweet stinkende (remedie: WC-papier in de neus) propvolle blikken met wielen zonder beenruimte. We zijn dus af en toe bijgevolg wel lichamelijk gebroken.

De kust van Peru is niet echt mooi (maar dat kan ook niet anders na de Caraïben). De kust is heel dor en droog, sommige gedeelten bestaan zelfs uit woestijnduinen. De stadjes en dorpjes in Peru zijn ook niet echt mooi: veel weinig flatterende onafgewerkte betonnen blokjes.

Maar het zonnetje aan de kust is af en toe een welkome afwisseling van de bijtende koude in de bergen.

Typische Peruaanse rieten vissersbootjes. Deze worden dagelijks gebruikt. Rechts op de foto zie je een typische 'motortaxi', deze worden heel veel gebruikt in de Peruaanse steden (ipv autotaxi). Leuk om in mee te rijden, maar ongeloofelijk lawaaierig en veel stank, vooral 's nachts om op te vloeken!

Een verloren gezwommen zeehondje op zoek naar een hotel aan de kust.

Ook dolfijntjes kan je gewoon spotten, als je goed oplet.

De Peruanen hebben hun eigen plaatselijk cola. Smaakt in de verste verte niet naar cola maar eerder naar kauwgom. De kleur is bovendien FLUOGEEL (ge ziet het niet zo goed op deze foto, het lijkt normaler dan het is). Wat hebben die indianen toch met fluokleuren???

De goedkopere afgedankte reisbussen vertrekken doorgaans veel te laat en vallen wel eens stil. Deze bus weigerde medewerking midden in woestijngebied. Het mankementje was al chance snel opgelost.

Een van de vele archealogische sites van Peru: de modderstad Chan Chan aan de kust. Gebouwd door een volk dat voor de Inca's leefde. De stad ligt in woestijngebied is volledig uit zand-slijk opgebouwd. Knap werk!

Peru wordt wel eens getroffen door aardbevingen. Het kustdorpje Pisco dat we bezochten werd in 2007 voor 70 procent vernietigd door een aardbeving met een sterkte van 6,5 op de schaal van Richter. Het epicentrum lag in dat dorp. Het is er nog steeds een grote puinhoop. Veel gezinnen leven in voorlopige kartonnen huisjes van 3 op 4 meter. Een schrijnende situatie die nog niet in onze reisgids stond vermeld en aldus een verrassing.





De Peruaanse bergen

Het Andesgebergte loopt ook in Peru verder. We hebben er het gebied van Huaraz bezocht met veel besneeuwde bergtoppen en vulkanen. Ook hier worden dus de mutsen en handschoenen aangerukt. In de bergen vind je de typische bergindianen met hun kleurrijke kleding. In deze gebieden kan je heel wat sporten beoefenen. Het rotsklimmen hebben we gelaten voor wat het is, we zijn ineens voor het ijsklimmen gegaan!

Ontelbare gletsjermeren geflankeerd door sneeuwtopjes.

Een dorpje dat we per toeval tegenkwamen op terugtocht van een bergmeer. We waren vergeten extra geld mee te nemen en hadden geen geld meer om terug te reizen. Er zat dus maar een ding op: wandelen! Op sneltempo al shortcuts nemend haasten we ons naar beneden. We hadden geluk dat we halverwege nog een lift hebben kunnen fixen want het was al snel donker en onweerachtig. En dan wil je niet vastzitten in de bergen!
In dit wonderlijke indianendorpje werden bloemen en aardappelen geteeld en de velden geploegd met behulp van ossen. Twee vriendelijke meisjes wezen ons de weg naar huis.

De hoge bergtoppen van Huaraz.

'Veeuuule beter dan de doorsnee WC-pot in Peru.'

De indigenas uit de bergdorpjes verkopen de geteelde bloemen, kruiden en groenten op straat in de stad.

Deze auto is te koop. Iemand interesse?

Ijsklimmen op -+ 5000 meter hoogte, op een smeltende gletsjer. De opwarming van de aarde is hier duidelijk merkbaar, en wel elke seconde: afbrokkelend ijs en stromend smeltwater komt naar beneden, tijdens het klimmen!

Roeland in actie. Op karakter naar boven geklommen (+- 25 meter) met behulp van ijshamertjes en schoenen met haken hijs je jezelf naar boven. Verzuring in de spieren trad al op na twee meter. Waar is onze conditie?

Amber in actie. Dacht nooit dat ze boven ging geraken. Evenveel karakter als Roeland dus.

Dat verdient een ijslollie.

Van den ene berg naar den andere...

Dé Peruaanse, en zeg maar Zuid-Amerikaans, zelfs wereldberoemde, toeristische trekpleisters

Peru is het meest toeristische land van Zuid-Amerika. Dat heeft te maken met de aanwezigheid van wereldberoemde pre-columbiaanse (uitgebuite) toeristische toppers. Niet alleen de hoofdstad van de Inca's bevond zich in Peru (huidige Cuzco), ook andere grootse culturen hebben zich op dit grondgebied laten gelden alvorens de komst van meneer Columbus en Pizarro uit Europa.

Nascalijnen

Lang voor de Inca's was er een volk dat zich bezighield met het maken van lijnen, geometrische figuren en dierenfiguren op uitgestrekte vlaktes aan de dorre kust. Hoe en waarom ze dit deden is nog steeds een mysterie. De lijnen werden per toeval ontdekt door iemand die over het gebied vloog. Je kan de lijnen enkel deftig vanuit een vliegtuig observeren en dus daarom...

Een klein vliegtuigje van 6 personen. Een railwayattractie is er niets tegen: je schommelt voordurende heen en weer, omhoog en omlaag. Spauwmisselijk.

De spin. Lijkt klein, maar is gigantisch.

De colibri.

Het dorre landschap met een vruchtbare vallei ronde de rivier, die welliswaar droog staat.

Machu Picchu, hier nog niet weggespoeld door modderstromen

Een van de zeven wereldwonderen. 4150 bezoekers per dag, maar nog steeds sprookjeswaardig mooi.

Machu Picchu is de goed bewaarde incastad hoog in de bergen. Je kan de stad enkel te voet of per trein bereiken (zuur duur: 95 dollar per persoon, afzetters!). 's Ochtends vroeg om 4u hebben we met een 500-tal andere jeudige mensen de klim naar de site gemaakt vanuit het toeristendorpje, Agua Calientes in de gietende regen. Alleen de eersten krijgen de toegang om de beide bergtoppen (zie foto) te beklimmen om te genieten van het uitzicht. En wij waren daarbij! De 3500 andere toeristen kwamen achteraf met het zuurdure busje.

Op de top van de grote berg, Waynepicchu (zie foto hierboven). Roeland beklimt een Incatrapje. Toen we boven op het topje stonden hadden we niet door dat we de grootste berg beklommen hadden, we dachten dat we op de kleine stonden. We zaten immers met onze hoofden in de regenwolken. Een hele steile moordende beklimming trouwens, een aantal per jaar overleven het niet.

Uitzicht vanop de kleine top, onder de wolken. De site is zo groot dat je de andere 4000 flashi regenfrakskes niet ziet lopen.

De inca's waren echte bouwmeesters. Ze bouwden stevige muren die alle Peruaanse aardbevingen hebben doorstaan (en de Peruanen hun huidige betonblokskes niet) en dit zonder enige vorm van mortel.

Over de functie van de stad wordt nog altijd gediscussieerd. Je ziet in ieder geval nog duidelijk de vorm van de woningen, tempels, pleinen en landbouwterrassen (het handelsmerk van de inca's).


Wie wil zien hoe het onze opvolgers vergaan is: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/buitenland/100126_peru_toeristen_vast

Het Titikakameer

Dit meer is het grootste meer ter wereld dat op zeer grote hoogte ligt. Het ligt zowel in Peru als Bolivië. Via dit meer zijn we de grens met Bolivië overgestoken.

De drijvende eilanden op het meer. De constructie bestaat uit riet. Het riet moet voordurend vervangen worden omdat de eilanden anders wegrotten. Je voelt de bodem wiebelen als je erop stapt.

Elk eiland heeft z'n eigen traditionele kledij en leeft van toerisme.

Taquila is een ander eiland dat we bezocht hebben. Dit eiland is zo bijzonder omdat de bewoners er nog steeds op hun eigen authentieke manier leven. De outfits zijn erg kleurrijk met ponpons toe.

Breiende mannen zijn geen uitzondering, eerder de regel!

En zo gaat ons huwelijksavontuur verder... we zijn bijna een half jaar op reis en getrouwd.

dikke zoenen, knuffels en flapkes

Roeland en Amber

Het Amazonewoud zoals in de boekjes - Peru

Amigos, Amigas! Een gezond, avontuurlijk en beestig 2010!


Kerst en nieuw, we zijn eigenlijk blij dat het achter de rug is. Het zijn dé momenten van het jaar die je samen doorbrengt met familie en vrienden, en dat was dus niet het geval. We zijn nu 5 maanden onderweg, voor het eerst hadden we écht last van heimwee. De aanloop naar de feestdagen duurde ook eindeloos lang, en tot op de dag van vandaag hebben we nog steeds geen kerstgevoel gehad. Kerstavond hebben we doorgebracht temidden van het Amazonewoud, met twee gidsen (die het blijkbaar helemaal niet erg vonden hun gezin in de steek te laten dezer dagen), en met zeer veel beestjes.



Dit blogbericht wordt speciaal gewijd aan onze 6 daagse jungletrip per kano, op de zijriviertjes van de grote Amazonerivier.



In Yurimanguas, het laatste dorpje bereikbaar per 'weg', hebben we een rivierboor genomen naar Lagunas.

De markt in Yurimaguas. Indianen komen hier dagelijks toe, via bootjes en vanuit dorpjes in het Amazonewoud. Naast kip en rijst worden hier ook land- en waterschildpadden, aapjes (3 euro), jaguarvellen (+-7euro) en bergen gepekelde vis verhandeld.


De rivierboot naar Lagunas. Heen (stroomafwaarts), 10 uur varen, terug 28 uur. De boot is voorzien voor 50 personen, we waren minstens met 150. Het was 2 dagen voor kerstmis, wat wil zeggen dat iedereen vanuit de stad familie in de dorpjes gaat opzoeken. Stel u vooral geen luxecruise voor.


Op de boot. Hiertussen hingen we ook ergens te bengelen in onze hangmat. Links, rechts, onder boven, overal hangmatten. Gemiddeld 2 a 3 personen per hangmat. Sardinnetjes in een blikje...

In Lagunas (klein dorpje, enkel bereikbaar via rivier en met niets anders dan houten huisjes) zijn we de dag na aankomst per motor naar de ingang van het reservaat Pacaya Samira (+- zo groot als België) gesjokkeld, als 4 x 4 rijden, maar dan met 3 wielen.

En dan, voor 6 dagen de jungle in. Jungle zoals je het u voorsteld, maar dan nog echter. Per kano met één roeier achteraan en één vooraan. Daartussen zaten wij ;-), chilliebillie luisternd en kijkend naar het leven langs de rivier.

Soms moest de waterweg vrijgemaakt worden. Hier gaat Rezu (gids, kokin) een boompje te lijf met een machette. Rezu is een reuzesterke vrouw, met een 6 en 7de zintuig voor het spotten van dieren die gemaakt zijn om niet gespot te worden. NIET NORMAAL!

Marcial (gids, dierenlokker) is opgegroeid als rubbertapper in deze omgeving. Hij kent de jungle als geen ander, is één met zijn machette en kan (zonder zwans) praten met de dieren, én lokken! Een betere gids hadden we niet kunnen krijgen. ONGELOOFLIJK!

In de rivieren krioelt het van vis. Je zwiert de ene na de andere uit het water. De lekkere soorten hielden we bij om op te peuzelen, zoals deze overheerlijke Lisa.

Het slapen gebeurt in hutten langs de rivier. Uiteraard ook onder een muskietennet, als bescherming tegen muggen, maar ook tegen gevaarlijke vampiervleermuizen. ´s Nachts pipidoen is laat ons zeggen; spannend!

Af en toe meerden we aan om te gaan kijken wat er dieper in het woud te zien viel. Onder andere gigantische grote bomen. Niet op foto te krijgen.

Victoria Regia, een meer waar deze grote lelies groeien en waaronder het wemelt van de krokodillen. Een plonsje in dit water overleef je niet. Victoria Regia was ons eindpunt en doel en hadden we bereikt na 3 dagen roeien.

Één van de andere meren die we onderweg zijn tegengekomen. Hier zitten de witte en roze rivierdolfijnen. We hebben er meer dan 10 gezien, maar ze zijn moeilijk op foto te krijgen. Net zoals de otters en de elektrische vissen (2 meter lang).

Gelukkig hebben we de meerderheid van de beestjes wel vereeuwigd op foto. Hieronder onze top 27!

Zoals het aapje op de rug van mama ons observeert, zo observeren wij hen vanuit onze kano.

'Ik zie eruit als de blaadjes rondom mij, en toch hebben ze mij gezien?? Ah ja, ze hebben Rezu bij,
sterk gespot Rezu!'


'Breedsmoelkikker, gij iemand anders neerflashen!'

' Damn! Goeien bal Rezu.'

30% van de vissen die gevangen werden waren Pirañas. Zolang je niet ergens een wondje hebt kun je zwemmen, ze ruiken bloed vanaf 10-tallen meters ver. Deze tandjes wil je niet in je billen hebben.

Een gesneuveld slachtoffer van een Piraña. Hij moest maar niet in hetzelfde net zitten als hemmekes hierboven.

'O-ow, die gaan mij opeten'.

Dit is wat wij noemen een 'bloggerke'.

'Wacht maar, als ik 6 meter lang ben, dan ga ik jagen op mensen'.

'Hihi, ze denken dat ik een poema ben, losers'.

'Zoek mij!'

'Nog ene foto en ik schijt op zijn lens'.

Anaconda.

Een trapje vleermuizen.

'Tiens, val ik zo hard op?'

'Zouden ze zo loemp zijn om duikje te nemen, ik hoop van wel. Die met haar krullen en gebruind velleke ziet er wel een lekker hapje uit'. Een 'Black Caiman' van +- 4 meter, in de wateren van Victoria Regia, naar het oppervlakte gelokt door de gids.

Waterschildpadjes zijn sinds kort terug in opmars. De eitjes waren populair bij de plaatselijke bevolking, maar worden nu beschermd.

Anaconda, -+ 5 meter.

'Dan hang je al eens rustig, en lap'.

'Gewoon even poseren, dan zijn ze snel weer weg'.

Dé blauwe vlinder, eindelijk op foto.

'Hallo, ik ben een soort miereneter, en euh ja, ik eet graag mieren'.

De Stanny van de Jungle!

'Zoek mij!'

'Tiens val ik nu zo hard op?'

'Als je niet wil opvallen, neem dan camouflagekleuren, zoals mij ;-)'

We wisten niet op voorhand dat we zoveel verschillende diersoorten zouden zien. Volgens de gidsen hadden we ook uiterzonderlijk veel geluk. Het was ook laagseizoen, we waren zo goed als de enigen in het reservaat, de periode dat de dieren vakantie hebben en zich laten zien?

Wie gaat er nu ook met Kersmis de jungle in?

Amber en Roeland!

dikke kussen xxxx