Bolivia en Chile met Tjech: the sequel

TODO MUY MUY BIEN!! We zitten aan de veilige kant van het Andesgebergte in Argentinie!

Na een meer dan een maand rondreizen in Peru, eindelijk in Bolivia. Goedkoop, Yes! Via het Tititacameer zijn we rechtstreeks naar de hoofdstad La Paz gereisd. Dan gebeurde er iets zeer toevallig; Petr (Pedro), de Tjech, waarmee we in Panama en Colombia hadden rondgetrokken, en waarmee we o.a. het cocaïnefabriekje bezochten... dook plots opnieuw op in het cocaïnemuseum van La Paz in Bolivia (typisch)!!! Pedro kennen we als avontuurlijke reiziger, met dezelfde +- interesses als ons en hanteert +- hetzelfde dagbudget. Ondertussen heeft hij ook Bruno (Zwitser en toffe pee), ergens in Peru opgeschaard, waar hij nu met rondreisd. Beide zijn vooral geïnteresseerd in de vrouwelijke latinacultuur. Na een nachtje uitgaan en bijkletsen zijn we opnieuw gesplitst.

Via Tititacameer naar Bolivia

La Paz is de hoogste hoofdstad ter wereld (3650m), en voor ons ook de mooiste en leukste hoofdstas die we tot hiertoe zijn tegengekomen.
Schoenpoetsers komen op je af en wijzen naar je schoenen.Telkens denk je; 'ok, nu zijn we er geweest'.

In La Paz werd de nieuwe President voorgesteld. Een enorme kleurrijke massa kwam hiervoor naar de hoofdstad, vanuit heel Bolivia. Op de plaza mayor hebben we genoten van spectakel, maar vooral mensen gegaapt (trouwens een van onze favoriete bezigheden tijdens chillmomenten op pleinen of in parken).

's Avonds gaf de President een feestje in het plaatselijke voetbalstadion, met een delegatie Centraal- en Zuid - Amerikaanse Presidenten. Een onbekende persoon gaf Roeland een pasje waarmee hij in hetzelfde vak kon gaan zitten daar waar alle presidenten zaten. Waarom?? No se! Gewoon aanpakken.

Hugo Cavéz (President Venuzuela), op ongeveer 5m.

Vanuit La Paz zijn we via de Death Road naar Corioco gegaan. Hieronder een foto van een stukje van het traject waar wekelijks drie doden op vallen. De weg valt voor ons eigenlijk nog mee (in vergelijking met andere zotte wegen die op onze reis zijn tegengekomen). Naar het schijnt zijn de chauffeurs het grootste gevaar, zij passen hun rijstijl niet aan op deze slingerweg.


Na een weekje Bolivia zijn we voor een nacht en twee dagen naar het noorden van Chile heen en weer gesprongen. Het doel was het Nationaal Park Lauca. Enkel de moeite met open weer, en dat geluk hadden we! Omdat de bussen voor ons onbetaalbaar waren, zijn we terug naar Bolivia gelift. Met een camionkovooi van 8 stuks, geladen met explosieven voor de mijnen van Bolivia.
De lift was uiteindelijk geen lift, want na de rit wreef de liftgever met duim en wijsvinger. Hij vroeg 100 bolivianos en hebben hem er uiteindelijk 50 gegeven. Typisch Bolivianen.



Konvooi met explosieven. Het klein autootje rechts (begeleidende auto van trucks) was onze dure en zeer trage 'lift'.

Nationaal Park Lauca, enkel de moeite met mooi weer!

Terug aangekomen in Bolivia en meteen richting het zuiden van het land, Potosí. Potosí is het hoogste stadje ter wereld (4090m). De omgeving en het stadje zijn bekend voor de zilvermijnen. We hebben er dan ook maar één bezocht. Je kan ze als toerist gemakkelijk bezoeken, in ruil voor alcohol, sigaretten, frisdank of een zakje cocabladeren voor de mijnwerkers. Wat we hier te zien kregen was haast niet te geloven. Al het werk is handmatig, niets is geautomatiseerd. Prehistorisch, zoals bij ons 100 jaar geleden. Jaarlijks vallen er veel doden en van de 13000 mijnwerkers zijn er nog steeds +- 2000 jonger dan 16. Met hun mond onophoudelijk vol met cocabladeren (maakt ze minder angstig, stilt de honger en geeft extra kracht) gaan ze op zoek naar zilver, goud en andere mineralen.

De wagentjes (gevuld met 1 ton steenpuin) worden getrokken door één persoon, geduwd door twee personen. Tegen volle sneldheid razen ze voorbij. Als je het gedaver hoort aankomen moet je maken dat je ergens opzij in een nis of zijgat kan springen. De lucht is er ijl, stoffig en zeer warm, dat het brand in de keel wanneer je ademt. Roeland heeft een karretje voor 50m meegeduwd, je kon hem afvoeren.
Toeristen kunnen ook dynamietstaven kopen om te proberen. Opnieuw concluderen we dat toeristen een gek ras vormen.

Jonge mijnwerker van 14 jaar, zijn kaak gevuld met cocabladeren.

In Potosí zijn we Pedro en Bruno opnieuw tegengekomen!! Pedro had vanuit La Paz een vriendinnetje meegenomen. Twee dagen later zouden we met z´n vijven verder reizen. Helen, de vriendin van Pedro, liet het plots afweten en kwam de ochtend van vertrek niet opdagen. Ze had Amber zien knipogen naar Pedro, en dat vertrouwde ze niet. Volgens Pedro (ondertussen kenner) zijn Latinas zeer jaloerse meisjes. Dus zijn we maar met z´n vieren vertrokken.

De bestemming; Uyuni. Vanuit Uyuni worden 3-daagse tours georganiseerd door de zoutmeren en woestijnen richting Chile, per 4x4. Maar voor we in Uyuni aankwamen hadden we nog een klein probleempje...

...Vanwege plotse regenval doken er langs alle kanten rivieren op, dwars over de weg. Zo zaten we met een aantal andere bussen vast voor 2 uur tussen twee woeste rivieren. Wanneer de rivier minder diep en woest waren konden we voorzichtig doorrijden.

De volgende dag zijn we gestart met de 3-daagse tour naar Chile.


Amber voor de karavaan Toyota Landcruisers. Deze 4x4 zijn met speciale mechaniek uitgerust om de zoutmeren te weerstaan. Echt goed kan het toch niet zijn, aangezien we wel 10 talle keren zijn stilgevallen. Gelukkig waren we met genoeg om wedstrijdtje voetbal te spelen tijdens het wachten.

Hallucinante zichten op het zoutmeer van Uyuni. Één van onze toppers van onze reis!

Ongelukken met cactussen is nog steeds vaak voorkomende doodoorzaak in Chile, Bolivia en Argentina. Meestal tijdens het vellen, maar niet tijdens het knuffelen.

Op onze weg richting Chile was een meer met Flamingos geen zeldzaamheid.

Het roze meer dankt zijn kleur aan een roze bacterie waar de Flamingos gek op zijn.

Geyser in het actieve vulkaangebied.

Baden in een warmwaterbron van 35 á 40 graden. Buitentemperatuur -+ 10 graden. Echt waar, ZALIG!

Roeland, Amber en Pedro. Roeland en Amber nog steeds getrouwd. Roeland en Pedro nog steeds dikke goede vrienden.

Na 3 dagen zout, terug zout in Chile, San Pedro de Atacames. Voor de 2de keer zijn we de grens overgestoken met Chile. Iedere keer spannend, zij voeren een strenge controle uit op alles wat van hout is of afstamd van dieren. Mits wij een souvenirzak meesleuren vanaf Mexico is dat telkens toch wel spannend.

Amber, Bruno en Roeland drijven op het zoutwater.

Na het zoutwater een spoelplons in iets minder zoutwater. Deze meertjes worden 'ojos del agua' genoemd. Ze liggen in de woestijn van San Pedro de Atacames, Chile. Volgens de gids de droogste woestijn op aarde.

Omdat Chile voor ons te duur is, zijn we na 2 nachten en 3 dagen richting Argentina gelift. Het was spannend, maar uiteindelijk hadden we toch een rechtstreekse lift van een vriendelijke Chileen en goed voor een rit van 8 uur. Hij was gestopt en had ons megenomen omdat op die plaats niemand anders zou gestopt zijn. Blijkbaar staan er op die route geregeld Bolivianen zogezegd te liften, maar in realiteit te roven. De politiepost 2u voor onze liftplaats raad het voorbijgaand verkeer af te stoppen voor mensen langs de kant. We stonden er al lang, en we hadden er dus nog lang kunnen staan. We waren eigenlijk al een slaapplaats aan't organiseren onder een rots...

Groetjes en dikke knuffels vanuit Argentinië!!!

Roeland en Amber.